Photographs: Angeliki Tzafi
Text: Christina Sotiropoulou, Art Historian, Art Curator
Photo Editing: Nikos Leontopoulos, Graphic Designer, Photographer
Art Direction: Aimilia Balaska, Graphic Designer
Printed in Athens, August 2023
ISBN: 978-618-00-4690-8
Κοινός τόπος / Common place
Στο έργο της Αγγελικής Τζάφη, ο φωτογραφικός φακός αρνείται να περιοριστεί στον παραδοσιακό ρόλο του ως μηχανικό μέσο καταγραφής της πραγματικότητας. Αντιθέτως, κινείται στην ουσιαστική διεύρυνση της λειτουργίας του μέσω της μετεξέλιξης του στη διάθεση διερεύνησης του πνευματικού κόσμου, ιχνηλατώντας μια πορεία οντολογικού επανακαθορισμού του τρόπου θεώρησης των πραγμάτων. Οι παλιές βεβαιότητες δίνουν τη θέση τους σε νέες αποκαλύψεις καθώς κάθε εικόνα συνιστά ένα επεισόδιο σε μια μακρά συνεχόμενη πορεία βιωματικής κατάκτησης της αυτοσυνειδησίας, η οποία ξεκίνησε από μια απουσία για να εξελιχθεί στο οπτικό αποτύπωμα μιας νέας κοσμοθεωρίας μέσω της μεταμόρφωσης.
Με τον τρόπο αυτό, στον πυρήνα της αφήγησης βρίσκεται μια φαινομενική πραγματικότητα, που αποδομείται σταδιακά από το διεισδυτικό βλέμμα της δημιουργού, προκειμένου τα θραύσματά της να λειτουργήσουν ως παλίμψηστο για τη σύνθεση ενός νέου νοήματος. Μεγεθυμένες λεπτομέρειες του κόσμου, πορτρέτα ανθρώπων, τοπία, παραδίδονται σε μια αμφισημία που μετατρέπει το οικείο σε μυστήριο, καλώντας το θεατή να πιάσει κι εκείνος, με τη σειρά του, το νήμα αυτής της ιδιοσυγκρασιακής αφήγησης. Τότε, το σημείο του τερματισμού ταυτίζεται με εκείνο της εκκίνησης, ορίζοντας έναν τόπο πνευματικό όπου σκιά και φως, φύση και άνθρωπος, ζωή και θάνατος συνιστούν την αέναη ροή μιας αδιάσπαστης ενότητας.
Σωτηροπούλου Χριστίνα
In Angeliki Tzafi’s work, the photographic lens refuses to limit itself to its traditional role as a mechanical means of recording reality. On the contrary, it moves towards a substantial expansion of its function thanks to its evolution into the disposition to explore the spiritual world, tracing a path of ontological redefinition of the way in which things are perceived. Old certainties give way to new revelations as each image constitutes an episode of the long process to self-consciousness, which began from an absence to evolve into the visual imprint of a new worldview based on transformation.
In this way, at the core of the narrative is an illusionary reality which gradually gets deconstructed by the penetrating gaze of the author and its fragments serve as a palimpsest for the synthesis of new meaning. Enlarged details of the world, portraits of people and landscapes, are delivered in an ambiguity that transforms the familiar into a mystery, inviting the viewer, in turn, to grasp the thread of this idiosyncratic narrative. It is only then that the ending point identifies with the beginning, defining a spiritual place where shadow and light, nature and man, life and death, fuse into the perpetual flow of an unbreakable unity.
Sotiropoulou Christina